Skip to content
Menu

Blog

Bye bye Prinsenbeek, voorlopig zie je me niet meer terug!

Met deze woorden vertrok Tygo vandaag naar een logeerpartij bij opa en oma. We zien hem wel weer verschijnen. Normaal is dit na 1 of 2 nachtjes al. Maar naar huis gaan betekent deze keer weer in quarantaine zijn. Ik denk dat hij nog wel een tijdje wegblijft.

Tygo mocht vandaag de wijde wereld weer in, wij niet.

Gisteren nog belde een vriendelijke mevrouw van de GGD om opnieuw uit te leggen wanneer we de quarantaine mogen beëindigen. Het gesprek duurde een half uur. Niet dat ik daarom gevraagd had, ik had namelijk de dag ervoor zelf al de GGD gebeld, omdat ik vragen had over het testen van Jens. Dat duurde alles bij elkaar ook al een uur. Bij de tweede lijn (na doorverbinden) ontdekte ik dat we komende zondag alle drie een PCR test moeten ondergaan. De kindertest is niet beschikbaar in onze regio. Ik zag het nog niet zo voor me om Jens een wattenstaafje in zijn neus te laten steken wat ongeveer in zijn hersenen eindigt (althans, zo voelt het, kan ik uit eigen ervaring vertellen). En vroeg me af of een sneltest zou volstaan. Ondertussen hadden Dennis en ik al bedacht dat we desnoods naar Groningen zouden rijden voor een kindertest als een sneltest niet zou mogen. Na overleg met de arts kwam het bericht dat in onze specifieke situatie zou volstaan als Dennis en ik een negatieve test hebben. Jens hoeft dan niet getest te worden. Phew!

De mevrouw van de GGD vroeg hoe het met ons gaat in quarantaine. Nou, het valt nog steeds niet mee. Werk was al op een laag pitje gezet, dat blijft deze week ook zo. Maar de één begeleiden met zijn huiswerk in de keuken, de ander tegelijkertijd begeleiden bij het niet de hele dag televisie kijken en de woonkamer slopen is een onmogelijke opgave. De één chagrijnig omdat hij het huiswerk niet zo leuk vindt als op school en de ander chagrijnig en baldadig door aandachtgebrek. Gisteren voelde ik de tranen af en toe achter mijn ogen prikken. Daarom geeft de logeerpartij van Tygo niet alleen hem, maar ook ons lucht. Vanmiddag merkte ik, doordat het iets rustiger was in huis, ook hoe moe ik ben. Ik hoop dat Dennis nu ook echt de rust kan pakken die hij nodig heeft om snel te herstellen.

En de GGD? Ze willen ons goed volgen, willen alles van de situatie weten, vertelde de vriendelijke mevrouw. Ze bellen rond zondag weer terug. En donderdag weer. Ik weet wat ik komende week kan doen.